تکلم

در موسم شکفتن ایمان
بر شاخسار جان خلایق
با رویش جوانه ایثار
بار دگر بهار،
از راه می‎رسد.

سال نو، وقتی برای مردم «عید» است که همراه با شادابی روح و تغییر رفتار و پیشرفت در اخلاق باشد.

اگر «تحویل سال»، همراه با «تحول حال» نباشد، چه فایده؟
اگر خدای «مقلب القلوب»، توفیق دگرگون‎سازی دل و دیده و زندگی و ذهن به ما ندهد، مغبونیم. زمینه این تغییر را هم خودمان باید فراهم سازیم.
امام امت (رحمت‎الله‎علیه) فرمود:
«همین‎طور که سال، تجدید می‎شود، باید یک تجدیدی هم در اشخاص، یک تحول هم در ارواح و اشخاص پیدا بشود…»

فروردین فرا می‎رسد و با خود، پیام حیات و نشاط و بیداری و شکوفایی به همراه دارد و این فصل، یکی از «آیات الهی» را نشان می‎دهد.
و… جان‎ها و روح‎ها و روحیه‎ها هم!
چهره طبیعت، شاداب می‎گردد،
دل‎های مردم نیز نو می‎شود و یأس‎ها به امید می‎رسد، چون «نوروز» است، روزی نو و حال و هوایی تازه.

حیاات انسان‎های متعهد، از عشق و ایمان و حرکت و جهاد است. سرسبزی مزرعه این «حیات قلبی»، به شهادت‎های سرخ است و به ایمان‎های سبز و دل‎های سفید. «نوروز انقلاب»، فروردین جان‎هاست و بهار ایمان‎ها و طراوت اندیشه‎ها.
هفت سین ما هم عبارت است از:
سلام و سیر و سلوک و سحر و سجاده و ستاره و ساحل.
نوروز انقلاب،
مستضعفان خاک‎نشین را
پیغام می‎دهد:

روزی که توده‎های مسلمان،
با نهضتی عمیق،
در فکر و در عمل
در دید و در توان،
بر پایه‎های محکم «توحید»
با آیه‎های روشن قرآن
راه نجات را بپذیرند
آن روز، دیدنی است
آن روز،
آوای گرم جبهه ایمان، شنیدنی است…

در نوروز انقلاب، باید «افکار» را از اعوجاج‎ها و «رفتار» را از آلودگی‎ها و «گفتار» را از کینه‎ورزی و نفرت‎آفرینی پاک کرد. این «طهارت درونی» مطلوب خدا و محبوب رسول است، اگر خانه‎ها و پرده‎ها و فرش‎ها و لباس‎ها «تمیز» و «نو» می‎شود، به «خانه تکانی دل‎ها» هم باید بها داد. این، همان «تزکیه» است که از اهداف مهم رسالت انبیاست.

آن‎گونه که رویش جوانه‎ها از بطن طبیعت مرده و زمستان زده، طرحی نو در جهان در می‎اندازد، جوانه‎زدن ارزش‎های معنوی در «مکارم اخلاق» از شاخه وجود انسان هم باید بهارآفرین دل‎ها شود و سرنوشت ما را عوض کند.

نوروز انقلاب، باید انقلاب در نوروز را هم در پی داشته باشد.
تغییر «نگاه»، رفتار را هم عوض می‎کند.
چشم‎انداز معنوی، برنامه‎ها و تدبیرها را هم در «خط معنویت» قرار می‎دهد.
عینک کمال‎بین، افق‎های تکامل اخلاقی را در عرصه حیات فردی و اجتماعی و سیاسی نشان‎مان می‎دهد و ما را به سوی فتح آن قله‎ها فرا می‎خواند.
طبیعت، از خزان پاییز و رخوت زمستانی جدا می‎شود.

چرا انسان از خزان و رخوت «غفلت» و «جهل» جدا نشود؟!
گاهی یک «گل» می‎تواند تابلوی جهت‎نما باشد.
گاهی یک «بذر» که می‎روید و سر می‎کشد و ثمر می‎دهد، می‎تواند معلم انسان شود. گاهی یک «طلوع» که برگ‎های کتاب ظلمت را ورق می‎زند، می‎تواند «هادی» و «راهنما»ی ما باشد.
گاهی یک «چشمه»، درس جوشش و جاری شدن و راه افتادن و به دریا رسیدن را به ما می‎آموزد.
چرا نباید از طبیعت، «درس» بگیریم؟ چرا نباید اوراق «کتاب خلقت» را ورق بزنیم؟!
نوروز انقلاب ورق زدن کتاب «تحول» است.

انقلاب در نوروز، این ایام را از تفریح صرف و شادی گذرا بالاتر می‎برد و دست‎آوردی چون «ابتهاج روح» و «التذاذ جان» دارد.
عید عارفان، فراتر از خوشحالی‎های زودگذر و گشت‎ و گذارهای شادمانه است و بار معنوی «ذکر» دارد.
فرودین عمر، باید آغاز بسیاری از برنامه‎ریزی‎ها و تدبیرها و تقدیرها و محاسبه‎ها باشد، تا عیدآفرین شود.
بهار زندگی، باید بسیاری از افسردگی‎های روحی و کسالت‎های درونی و بیماری‎های اخلاقی را برطرف سازد.
آن‎چه را در کشورهایی چون تونس، الجزایر، لیبی، مصر، یمن و بحرین پیش آمده است، چرا «بهار عربی» می‎گویند؟ جز به‎خاطر ماهیت بیداری و خیزش و عزم و اراده مردم؟!
این بهار، در هر ملتی چهره بنماید، تحول‎ساز می‎شود.

این رویش در هر کشوری رخ بدهد، چهره آن را بهاری می‎سازد.
این جوشش چشمه‎آسا، در هر منطقه‎ای پیش آید، مردمش را به دریا می‎رساند و دریایی می‎کند.
پس… چرا سکوت و سکون؟ چرا غفلت و خواب؟ چرا بی‎حالی و دل‎مردگی؟!

به «بهار»، روی خوش نشان دهیم، تا بهاری شویم.
اگر پیامبر به اصحاب تبار خویش گفته است: «تن مپوشانید از باد بهار»، چون که نسیم بهاری رویاننده و شکافنده و شکوفاننده است.
اصلا چرا دنبال بهار برویم؟ باید بهار را در پی خویش جاری سازیم و هرجا قدم می‎گذاریم، فضای آن‎جا را بهاری و متحول و منقلب کنیم.